Nog één keer het inmiddels bekende ritueel: om 3.00 uur de wekker, aankleden, ontbijt en op naar Nijmegen. We hebben ons vandaag gehuld in de oranje en groene versies van een speciaal voor deze gelegenheid ontworpen shirt. Op de voorkant ervan prijken alle namen van de gulle gevers die hebben bijgedragen aan de totstandkoming van het Morris Fonds, op de achterkant de logo’s van bedrijven die ons sponsoren. In totaal bracht de inzamelingsactie meer dan €14.000 in het laatje, een fantastisch startbedrag waarvoor we nog altijd immens dankbaar zijn.
Aan de start heerst vandaag een erg ontspannen sfeer, het einde is in zicht. Maar om daar te komen, zullen we eerst een laatste slinger door Noord-Brabant en Limburg moeten trotseren. Deze route voert ons in de vroege ochtend door de Hatertse en Overasseltse Vennen, waar we genieten van de prachtige gloed en het mooie zicht van de opkomende zon. Niet veel later gaan we bij Nederasselt voor de eerste keer vandaag de Maas over om via Grave oostwaarts in de richting van Cuijk te vervolgen. Na Grave ervaren we beiden een dipje; de weg is saai en lang en we kunnen ons ritme eigenlijk even niet vinden.
Gelukkig komen we vrij vlot aan in Beers, waar de ouders van Frederieke ons voor de laatste keer deze week opwachten voor een opfrisbeurt. Voor deze laatste dag zijn Marlies, de zus van Frederieke, en onze lieve neefjes Floris en Rens meegekomen. Floris is volledig volgeplakt met stickers, die hij heeft ontvangen van de verschillende politiekorpsen en militairen. Hij geniet volop en juicht de duizenden lopers vooruit naar hun laatste kilometers. Ook Rens deelt mee in de vreugde en komt nog even knuffelen voordat we zelf ook verder trekken richting Cuijk om vervolgens in één lange, rechte weg naar de Via Gladiola te trekken.
Bij Cuijk gaan we via een door militairen aangelegde pontonbrug de Maas terug over, waarmee we in Mook met Limburg de derde provincie van de dag aan doen. Het aantal toeschouwers neemt hier met de kilometer toe, maar wanneer we Molenhoek doorkruisen, zijn de straten – zij het tijdelijk – plotseling verlaten. Een wolkbreuk, en daarmee onze eerste regen van de week, drijft de mensen naar binnen, waar wij niet veel anders kunnen dan onszelf stap voor stap richting finish bewegen.
Het kan de pret niet drukken, want vanaf Malden komen we de eerste bekenden tegen en worden we behangen met gladiolen. De laatste kilometers sijpelen zo voorbij, het is stoppen en gaan bij familie, vrienden en collega’s die zich niet hebben weerhouden de drukte van de Via Gladiola op te zoeken om ons een laatste duwtje in de rug te geven. Dat lukt en wanneer we weer alleen zijn en via de Oranjesingel onze laatste stappen van de week zetten, komen de eerste tranen. Van verdriet om ons kleine ventje, maar ook van trots dat we dit samen hebben gedaan.
Tweehonderd lange kilometers liggen achter ons en de basis voor het Morris Fonds is met deze prestatie gelegd. Tijd nu voor een lekkere warme douche en daarna een ijskoud biertje.
